A- A A+
BEN 'ÖTEKİ'YİM
07.11.2008, CumhuriyetBen bir zamanlar, ötekilerle arkadaştım.
1977’den 80’e kadar Diyarbakır Tıp Fakültesi’nde okuma hakkı elinden alınmış MTTB’lilerle (Milli Türk Talebe Birliği başkanları Tahir’di) arkadaşlık ettim.
Hem okumalarını sağladık, hem de dostluk geliştirdik. Bizim mahalle pek hoşnut olmasa da ben arkadaşlığımı sürdürdüm.
1997’de, 28 Şubat sürecinde arkadaşlığımı sürdürdüm, hatta bu sürecin, tekelci sermayeyle Anadolu sermayesi arasında bir çatışma olduğunu ilk söyleyen de bendim. Bir TV kanalında, bizim mahalleden yemediğim küfür kalmamıştı. Petlas’ı Kombassan alınca kıyamet kopmuştu.
O süreçte; Ahmet Hakan’la (Tanıdığıma her zaman mutlu olduğum arkadaşımdır, dostumdur. Arkadaşlığını sürdürdükçe, bende mutlulukla sürdüreceğim) arkadaşlığımı, dostluğumu sürdürdüm.
Hakeza Mustafa ile…
Tayyip Erdoğan hapisten çıkınca evinde ziyaret edip, dostluğumu (küçük de olsa) sunabilme cesaretini göstermiştim. Zira o günler Tayyip Erdoğan vebalı bir zenci idi. Kendisini severdim. O da beni severdi…
Şimdi bir grubun beyaz bayrağı oldu. Alıp gittiler onu bizden…
Hatta Abdurrahman Dilipak’la, Şanar Yurdatapan’ın barış projelerine sponsorluk da yaptığım oldu. Şimdi Dilipak’ta beyaz fes takmakta…
Ben bu arkadaşlarımı da, diğerlerini de erginleşmemiş fikirlerinden dolayı hor görmedim hâşâ… Sonra, erginleşip, gelişip değişeceklerini umdum. Öyle de oluyor, olacak da, doğrusu bu.
Geçmişte çok yaşadım, önce sloganları keşfedip, sonra altına fikir yazmayı bilirim.
Soru sorunca “dönek” olmayı da bilirim
Ömrüm boyunca, temel haklardan saydığım okuma hakkını hep savundum.
Zaten okuma özürlü bir toplumuz.
Türbanlı diye okuma hakkının gasp edilmesine hep karşı çıktım.
Burada Hasret’e selam. (Bizim türbanlı okul arkadaşımızdı)
Türbana değil ne okuduğuna bakmak lazım.
Değerlerimizi, renklerimizi, fikirlerimizi, etnik kimliklerimizi koruyarak, birbirimizi boğazlamadan bir arada yaşayabiliriz. Başkaca da bir ilkem yok, asgari müşterek bu!
Size ironik bir hikâye:
Metris’ten aldılar bizi, Silivri ‘kampus’una naklediyorlar. Ring aracında kelepçelendik. Aramızda şişman, kruvaze yakalı, laci’li kırmızı kravatlı, bir Laz arkadaş vardı.
- Hayrola gardaş?
- Hayurdur başkanum, beni yanlışlukla aldular.
- Kimsiniz babam?
- Ben milletvekili… ANAP’tan aday… Yani ya yani aday adayı
- İyi maşallah babam
Duruyor, gene,
- Başkanım seni niye aldular?
- Ergenekon mevzusu babam
- Senin Ergenekon’la ne işin var başkanum?
Biz birbirimize bakıp gülüşüyoruz.
Ondan sonra Tuncay’a göz ederek, adamı sorguluyorum.
- Hemşerim benim Kürt olduğumu biliyorsun di mi?
- Pilmez muyum Başkanum, dünya âlem pilur...
- Peki, Alevi olduğumu biliyor musun?
- Pilmez muyum başkanum...
Bizim dandik “Ergenekon”u aldı bir gülme…ha…ha…hi…
Ne gülüyorsunuz ulan durum bu?
Ben bu devletin, “atanmış”, “kadrolu” Kürt’üyüm. Alevi’siyim, ballı Ermeni’siyim. İstanbul’da Çingene’siyim.
Daimi ve doğal suçlusuyum (üzerime hangi suçu yazsanız olur, şık durur).
Yani ben elit’lerin ötekisiyim.
İktidar beyazlatır, semirtir, asalet arayışına sokar (Osmanlı paşası resmi yapsın ressamlar, Galata Köprüsü’nde satsınlar, rekor para kazanırlar). O gün masamdan kalkanlar soluğu ilk karakolda, muhbirlikte alırlar:
- Gürbüz zenci, biz beyazız.
Oysa ne güzel demiş Özdemir Asaf:
“Bütün renkler aynı hızla kirleniyordu. Birinciliği beyaza verdiler.”
